Zabytki

Tak jak w zakładce o świętach, tutaj również skupię się głównie na dwóch miastach: Walencji i Alicante.

Walencja

Główne zabytki w Walencji skupione są na starówce i jej okolicach. Katedrę wybudowano na miejscu najpierw rzymskiej świątyni Diany, a następnie maczetu. Prace rozpoczęły się w 1262r. w stylu tradycyjnego gotyku. Część po stronie południowej (od rynku Plaza de la Reina) reprezentuje barok włoski, a wschodnia brama to przykład stylu romańskiego. Centralnym punktem budowli jest XV-wieczna ośmioboczna wieża znana jako Miguelete albo Micalet w języku walenckim. Z jej szczytu roztacza się piekny widok na wykładane kafelkami kopuły miasta i huertę ciągnącą się aż po okoliczne wzgórza. Mały, purpurowy kielich z agatu przechowywany w kaplicy wewnątrz katedry to ponoć sam Święty Gral.

XV-wieczna Lonja jest to późnogotyckie centrum handlu jedwabiem, obecnie wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO. W eleganckiej Sali Transakcji, centralnym punkcie budowli, wysoki sufit podpiera osiem skręconych kolumn, a światło wpadające przez okna z delikatnymi maswerkami powoduje, że ich ciemne odbicie pada na wyłożoną czerwonymi i czarnymi kafelkami podłogę.

Brama Apostołów, ozdobiony rzeźbami XIV-wieczny portal katedry, prowadzi na Plaza de la Virgen. Tam właśnie raz w tygodniu, bez ezględu na okoliczności, spotyka się starożytny Trybunał Wodny Walencji, którego postępowanie jest dokładnie takie samo, jak przez setkami lat.

Po wschodniej stronie placu stoi połączona z katedrą niewielką kładką Bazylika Matki Boskiej Opuszczonych, patronki miasta od XVIIw. Rzeźbiony wizerunek Madony umieszczony nas ołtarzem powstał w 1416r. dla kaplicy pierwszego w Hiszpanii szpitala psychiatrycznego.

Naprzeciwko bazyliki wznosi się palau de la Generalitat, siedziba regionalnego rządu i gotycki pałac z XV w. rozbudowany w latach 50. XX w. Rozplanowano go wokół ładnego wewnętrznego dziedzińca, z którego wchodzi się do wytwornej sali przyjęć, Salón Dorado, nazwanej tak ze względu na zdobiony złotem, kasetonowy sufit. Schody na górę prowadzą do sali zebrań prastarych Kortezów, parlamentu Walencji.

Calle de Caballeros, prowadzącą do pałacu na północ, jest dawną główną ulicą miasta. Jej naczenie handlowe osłabło, ale z gotyckich rezydencji, przeplatających się z restauracjami, barami i kawiarniami bije dawna świetność. W większości budynków zachowały się piękne patia, niewątpliwy ślad XV-wiecznej zamożności Walencji.

Alicante

Zamek Santa Bárbara to jeden z najważniejszych symboli Alicante. Ta średniowieczna twierdza położona jest na szczycie wzniesienia Monte Benacantil, na wysokości 116 m. n.p.m. Została udostępniona do zwiedzania w 1963 roku, wówczas również oddano do użytku dwie windy ułatwiające dostęp do tej przepięknej budowli. Windy zostały wybudowane wewnątrz góry, pokonują dystans 142 metrów, a dostać się do nich można 200-metrowym tunelem rozpoczynającym się przy Avenida de Jovellanos, tuż przy plaży Postiguet. Ze szczytu wzniesienia rozciąga się fantastyczny panoramiczny widok na całe Alicante, przepiękną zatokę Costa Blanca i wyspę Tabarca. Zamek podzielony jest na trzy strefy: W najstarszej części zamku wyróżnia się przede wszystkim Torre del Homenaje, znana również jako "La Torreta", posiadająca elementy datowane na okres od XI do XIII wieku, oraz angielski bastion - Baluarte de los Inglesos. Część środkowa obejmuje budynki i pomieszczenia z wieku XVI, m.in.: Salon Felipe II, Cuerpo de la Guardia, przestronne Patio de Armas, bastion Baluarte de la Reina i inne. Ostatnia część prezentująca Revellín del Bon Repós pochodzi z wieku XVIII i obecnie został tam utworzony parking.

Katedra de San Nicolás de Bari została przekształcona z dawnego meczetu w chrześcijański kościół przez króla Alfonso X w 1662 roku, wzniesiona według projektu hiszpańskiego architekta Juana de Herrera. Ta renesansowa budowla znajduje się w samym centrum Alicante, w bezpośrednim sąsiedztwie ratusza (Ayuntamiento). Jej nietypowa, błękitna kopuła wnosząca się na wysokość 45 metrów doskonale wyróżnia się na tle miasta. Na szczególną uwagę zasługują m.in. XV-wieczny krużganek z barokowymi drzwiami, ołtarz oraz kapliczka Capilla de la Comunión, które to elementy zostały uznane za jedne z piękniejszych przykładów reprezentujących hiszpański barok.

Bazylika de Santa María to najstarszy kościół i jedna z największych atrakcji Alicante. Została wzniesiona w miejscu dawnego, największego w mieście, meczetu w okresie pomiędzy XIV a XVI wiekiem. W jej barokowej fasadzie wyróżniają się dwie asymetryczne wieże - jedna pochodząca z XIV, druga z XVIII wieku. Wnętrze kościoła prezentuje w większości styl gotycki. Na uwagę zasługują przede wszystkim: XVIII-wieczny główny ołtarz, imponująca chrzcielnica z XVI wieku oraz barokowe organy z 1653 roku.

Teatr w Alicante (Teatro Principal) został wybudowany w połowie XIX wieku według projektu architekta z Alicante - Emilio Jover Pierróna i po raz pierwszy otwarty 25 września 1847 roku. W tym neoklasycznym budynku wyróżnia się przede wszystkim główna fasada z sześcioma potężnymi kolumnami. We wnętrzu utrzymana jest tradycyjna konwencja włoska. Wyróżniamy tu podział na przedsionek, audytorium w kształcie podkowy oraz scenę. Teatr posiada 1072 miejsc. Oprócz zwykłych sztuk wystawiane są tu balety, musicale i opery.

Elche

Hiszpańskie miasto Elche słynie ze swojego wiekowego lasu palmowego. Elche to miasto antyczne założone kilka tysięcy lat temu, które przeżyło kilka cywilizacji – Iberyjczyków, Fenicjan, Rzymian, Maurów, dzięki czemu miasto obfituje w liczne zabytki dawnej architektury, ale z drugiej strony posiada także swój nowoczesny charakter i posiada liczne dobre restauracje, ruchliwe place pełne sklepów jak i bogate życie kulturalne. Elche zostało założone przez starożytnych Rzymian i połowa obszaru miejskiego została przeznaczona pod park palmowy, które obecnie zostało uznane za dziedzictwo światowe. Palmeral charakteryzuje się oazo-podobnym krajobrazem. Zostało tak skonstruowane podczas okupacji arabskiej 1000 lat temu. UNESCO dodało elchijski Palmeral do listy ziem o szczególnym znaczeniu kulturowym, jako przykład unikalnej agrokultury arabskiej na kontynencie europejskim.